Odwaga i wspólnota w Flp 2:5-11

Flp 2:5 Takiego bądźcie względem siebie usposobienia [φρονεῖτε], jakie było w Chrystusie Jezusie,
Flp 2:6 Który chociaż był w postaci Bożej [ἐν μορφῇ θεοῦ ὑπάρχων], nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu [τὸ εἶναι ἴσα θεῷ],
Flp 2:7 Lecz wyparł się [ἐκένωσεν] samego siebie, przyjął postać sługi [μορφὴν δούλου λαβών] i stał się podobny ludziom [ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος]; a okazawszy się z postawy człowiekiem [σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος],
Flp 2:8 Uniżył samego siebie [ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν] i był posłuszny [γενόμενος ὑπήκοος] aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej.
Flp 2:9 Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię,
Flp 2:10 Aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią

Flp 2:11 I aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca.

Jaki jest kontekst?

Wprowadzenie dalsze [1:27 – 2:4]
Mimo cierpień bądźcie odważni. Nie dajcie się zastraszyć. Pomoże wam gdy będziecie silnie zjednoczeni w tej walce, którą prowadzicie.

Wprowadzenie bliższe [2:1-2:4]
Przypomnienie tego co łączy.
Zachęta chrześcijan do pokory [ταπεινοφροσύνῃ], jednomyślności [αὐτὸ φρονῆτε], zgody/wspólnego ducha [σύμψυχοι], miłości [αὐτὴν ἀγάπην], wspólnych pragnień [ἓν φρονοῦντες], troski o siebie nawzajem.

Jako przykład podany jest sposób myślenia/rozumowania [ἓν φρονοῦντες] , nastawienie, usposobienie Jezusa Chrystusa.
Czyli kontekst sugeruje coś co jest wewnątrz umysłu, sposób myślenia, podejście do sprawy, filozofię życia, jedność mimo walki na śmierć i życie.

I teraz konkret:
Chrystus, który mógł być celebrytą, gwiazdą, być kimś wielkim [ἐν μορφῇ θεοῦ] i wylansować siebie samego, nie rzucił się na to, nie „chwycił”, nie wyszarpał [οὐχ ἁρπαγμὸν] tego
zamiast tego utożsamił się z biednym ludem, wśród którego żył, uzdrawiał i nauczał
utożsamił się z ludem, dla którego był Chrystusem – Pomazańcem, królem
porzucił sławę [ἑαυτὸν ἐκένωσεν] i postanowił mu służyć [μορφὴν δούλου λαβών]
stał się takim samym człowiekiem jak ludzie wokół niego [ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος]
ludzie widzieli, że miał usposobienie zwykłego człowieka [καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος]
była to jego własna decyzja [ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος]
która kosztowała go haniebną śmierć na krzyżu [ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ· ]
Bóg za to uniżenie niezwykle go wywyższył
I w konsekwencji każdy uzna, że Jezus jest Chrystusem – Bożym Pomazańcem – Królem.